[2]. Claudio Marchisio: Śmierć ukochanej osoby okrada nas z niezbędnego wewnętrznego ciepła. Albo może zdmuchuje stały płomień piecyka, wygaszając palnik.

W rolach głównych: Gianna Licavoli, Claudio Marchisio.

Dedykacja: dla Izuś <3.

Podkład muzyczny: Within Temptation - Utopia.

     Ona. Gianna Licavoli. On. Claudio Marchisio. Dwójka kochających się ponad życie ludzi. Ci, którzy znali ową dwójkę, zarówno przyjaciele, jak i dalsi znajomi, bezpardonowo stawiali ich za współczesny wzorzec zakochanej, oddanej sobie pary, której do szczęścia nie brakowało niczego. Obydwoje byli dla siebie wzajemnym szczęściem i to im wystarczało. Zakochani w sobie, bez pamięci, niezmiennie od trzech lat.

     Dlaczego pokochała piłkarza? Wiele osób odpowiedziałoby po prostu, dlatego, że ją urzekł, bo wydawał się być tym jedynym, bo byli dla siebie stworzeni, bo była to miłość od pierwszego wejrzenia, bo tak chciał los. Nigdy nie przepadała za piłką nożną, ale to nie było dla niej problemem. Liczyło się jego wnętrze. Claudio był nie tylko jej narzeczonym, mężczyzną, w którym była zakochana, dla którego byłaby w stanie zrobić absolutnie wszystko. To, co było między nimi może nie od razu można było nazwać miłością. Na początku była bardzo głęboka przyjaźń, która gdzieś po cichu przerodziła się w coś więcej. Coś, czego nie chciała i bała się zauważyć. Trudno było oswoić się jej z tym uczuciem. Potrafili być dobrymi przyjaciółmi, jednocześnie będąc dla siebie kimś znacznie więcej. Przez ojca tyrana opuściła rodzinną Toskanię, na rzecz Turynu. Nie potrafiła znaleźć wspólnego języka z człowiekiem, który przyczynił się do jej istnienia. Nie chciała znosić kolejnych kłótni, potoków nieprzemyślanych słów. Życie z nim pod jednym dachem, z dnia na dzień stawało się dla niej udręką. Nie pomogły nawet dobre chęci matki, kobiety chcącej załagodzić domowy konflikt. Po prostu spakowała się i wyjechała. Dlaczego Turyn? Zupełnie bez powodu. Wybór był całkiem przypadkowy. Właśnie wtedy go poznała. W momencie, w którym najbardziej potrzebowała normalnego ludzkiego wsparcia i życzliwości, jaką jej okazał. Urzekło ją jego łagodne uosobienie. Być może połączyły ich drobne rodzinne dramaty. Ona zmagała się z ojcem tyranem, on stracił ojca, tuż przed narodzinami.

***

     Siedziała w salonie ich wspólnego mieszkania. Dogodnym miejscem był puszysty, kremowy dywan, który sobie obrała. W dłoni przeglądała katalog z masą kolorowych zdjęć. Tego poranka, przechodząc obok salonu z sukniami ślubnymi, coś tknęło ją, aby weszła do środka, czego dowodem był owy magazyn, dzierżony przez nią w dłoniach. Uśmiechała się pod nosem, oglądając coraz to wymyślniejsze kreacje, utrzymane w tonie krystalicznie czystej bieli. Nigdy nie rozmawiali o ślubie. Było im dobrze i niczego nie zmieniali w swoim życiu. Może teraz nadszedł ten właściwy moment? Może warto było porozmawiać o ślubie, o przyszłości? O życiu, które mieli w zamiarze spędzić razem. Dlaczego nie mieliby ostatecznie złączyć dwóch dróg w jedną wspólną?

- Claudio…? – szepnęła instynktownie, czując męską dłoń na swoim ramieniu.

- Twój, zawsze i wszędzie – pochylił się nad nią, witając ją delikatnym muśnięciem warg, przyjemnie drażniącym skórę jej policzka.

- Jak trening?

- Jak zawsze, męczący, sama wiesz, jaki jest Conte. Praca, praca, ciężka praca, którą dojedziemy do celu – wywrócił wymownie oczami, sadowiąc się tuż za jej plecami. – A tobie jak minął poranek i popołudnie?

- Dobrze. Rano wykłady, a potem praktycznie wolne. Chciałabym z tobą porozmawiać… - zaczęła dość niepewnie.

- Słucham cię, skarbie, śmiało – uśmiechnął się, widząc jej nieporadną minę.

- Claudio, my nie mieliśmy okazji jeszcze o tym rozmawiać, ale czy myślałeś kiedykolwiek o ślubie?

- Z tobą? Oczywiście, że tak. Nie chciałem jednak naciskać. Uznałem, że jeśli i ty odczujesz taką potrzebę, to nadejdzie czas, kiedy o tym porozmawiamy i ustalimy termin – nawinął sobie na palec kosmyk jej blond włosów.

- Naprawdę, chciałbyś..? – kąciki jej ust uniosły się w subtelnym uśmiechu.

- Chciałbym, nawet bardzo, pani mego serca – delikatnym ruchem obrócił jej twarz przodem ku sobie, składając na jej wargach pełen czułości pocałunek.

     Przymknęła powieki, rozkoszując się dotykiem jego miękkich i ciepłych ust. W głębi duszy emanowała ogromna radością i euforią. Tak bardzo pragnęła ślubować mu miłość, wierność i uczciwość małżeńską.

- A termin? Masz jakieś propozycje? – odłożyła przeglądany magazyn, by móc spojrzeć w jego zielone tęczówki, które tak uwielbiała.

- 22 grudnia? – pogładził jej policzek.

- Dzień, w którym się poznaliśmy – przymknęła na chwilę powieki, przywołując wspomnienia sprzed kilku lat, a na jej twarz wypełznął błogi uśmiech.

- Tak. Najważniejszy dzień w moim życiu – uśmiechnął się szeroko, na co skinęła twierdząco głową. – A więc 22 grudnia 2012 zostaniesz moją żoną, Gianna…

- O niczym innym nie marzę – oparła się swobodnie plecami o jego tors.

***

     Nastał czerwiec. Przygotowania do ślubu trwały w najlepsze, a właściwie dobiegały końcowi, gdyż obydwoje uznali, że chcą, aby ich ślub był bardzo kameralną uroczystością, z udziałem najbliższej rodziny i przyjaciół. Miesiąc, który wręcz uwielbiała. Miesiąc, który miał okazać się jednym wielkim pasmem nieszczęść, trwającym trzydzieści dni. Bardzo żałowała, że tak jak większość partnerek włoskich piłkarzy, nie mogła pojechać z ukochanym do Polski na Euro2012, rozgrywane na tamtejszych boiskach. Nie pozwoliły jej na to studia, obowiązki zawodowe, a od jakiegoś czasu jej samopoczucie nie miało się również najlepiej.

     10 czerwca 2012, godzina 18:00, Gdańsk. Mecz Włochy – Hiszpania. Wynik: remis. 14 czerwca 2012, godzina 18:00, Poznań. Mecz Włochy – Chorwacja. Wynik: remis. 18 czerwca 2012, godzina 20:45, Poznań. Mecz Włochy – Irlandia. Wynik: 2:0 dla Azzurri. 24 czerwca 2012, godzina 20:45, Kijów. Wynik: pogrom Włochów 4:2. 28 czerwca 2012, godzina 20:45, Warszawa. Wynik: 2:0.  1 lipca, godzina 20:45, Kijów. Wynik: bolesna porażka, 4:0, Azzurri polegli w pojedynku z La furia Roja. Każdy z meczy śledziła z zapartym tchem. Przy każdym towarzyszyły jej takie same emocje, choć każdy kolejny był grą o większą stawkę. Najpierw o awans do ćwierćfinału, potem zasłużona gra w półfinale i pogrom nad Niemcami i nieoczekiwanie gra w finale. Większość włoskiej społeczności nie łudziła się jednak na wygraną. Jednak nawet najwięksi pesymiści nie obstawiali takiego wyniku, tak rażącej przegranej. Włosi zdążyli już przyzwyczaić swoich kibiców do wielkich rozczarowań. Gianna nie była zawiedziona ich postawą, szczególnie postawią Marchisio, któremu kibicowała. Wierzyła w swojego mężczyznę. Wierzyła w niego, w drużynę, do ostatniego gwizdka, do samego końca gdzieś głęboko tliła się w niej nadzieja na wygraną. Widok zawiedzionego Claudio, ze łzami tlącymi się w oczach, był ostatnią rzeczą, jaką chciałaby oglądać. Wyłączyła telewizor, nie mogąc dłużej patrzeć na pogrążonych w smutku piłkarzy, którzy za chwilę mieli odebrać srebrne medale z rąk Platiniego, a dumę i złość schować gdzieś głęboko w kieszeń.

‘Nie marzę o niczym innym, by tylko móc się do Ciebie przytulić. Za bardzo tęskniłem. Wracamy jutro, nareszcie. Całuję i kocham. Twój Claudio.”

     Uśmiechnęła się mimowolnie, odczytując wiadomość, która napawała ją nadzieją na lepsze jutro. Nie pragnęła niczego, tylko tego, by móc go jakoś pocieszyć, wesprzeć w tych chwilach.

***

     Minął miesiąc. Wreszcie mogli nacieszyć się swoją obecnością. Tak bardzo im tego brakowało. Tak bardzo brakowało im siebie nawzajem. Do wypoczynku i napawania się rozkoszą, płynącą ze swojej obecności nie potrzebowali Majorki, Ibizy czy Malediwów.

     Wtuleni w siebie, złączeni delikatnym uściskiem dłoni spacerowali alejkami Parco de Valentino, parku położonego na południowo – wschodnich obrzeżach śródmieściach Turynu. Poświata księżyca połączona ze sztucznym oświetleniem doskonale wkomponowała się w romantyczną atmosferę, która zapanowała pomiędzy dwójką zakochanych.

- Gianna, ja wiem, że to tylko czysta formalność… – odezwał się nagle, przyklękając na jedno kolano. – Jesteśmy ze sobą trzy lata. Przez ten czas przez wiele razem przeszliśmy. Zrozumiałem, jak ważną osobą jesteś w moim życiu. Wprowadziłaś w nie tyle zamętu, a zarazem tyle radości. Nigdy nie zaznałem uczucia, jakim jest miłość, dopiero ty mnie jej nauczyłaś, nauczyłaś mnie kochać. Pokochałaś piłkarza, nienawidząc jednocześnie piłki nożnej – każde wypowiadane przez niego słowo było spontaniczne, a zarazem jakby dobrze przemyślane. – Myślę, że dojrzałem do najważniejszej decyzji w życiu, aby być z tobą. Pytanie tylko, czy zechcesz mnie uszczęśliwić i zostać moją żoną?

      Uśmiechnęła się promiennie, spoglądając na niego. Po chwili wyjął z kieszeni malutkie pudełeczko, z połyskującym w środku pierścionkiem, wykonanym z białego złota.

- Tak, tak, tak. Uwielbiam cię uszczęśliwiać, dlatego zostanę twoją żoną, Marchisio.

     Ta chwila wydawała się jej niebywale magiczna. Spojrzała na swoją prawą dłoń, gdzie połyskiwał dowód jego miłości. Przymknęła powieki, a kąciki jej ust uniosły się w subtelnym uśmiechu. Mimowolnie uroniła kilka łez. Zarzuciła ramiona na jego szyję. Czuła się szczęśliwa, niewątpliwie była najszczęśliwszą kobietą we Włoszech, w Europie, a nawet na świecie.

~

     Tej nocy pragnęli cieszyć się tylko sobą. Chciała oddać mu się w całości. Chciała być tylko jego. Nawet nie spostrzegła, kiedy wylądowali w sypialni, pozbywając się po drodze zbędnych w tamtym momencie części garderoby. Zatracali się w swoim dotyku. Uśmiechała się błogo, kiedy obcałowywał każdy centymetr kwadratowy jej ciała, traktując jej ciało z szacunkiem i delikatnością, jakby była porcelanową laleczką. […]. Pogładził jej policzek, spoglądając na nią, jakby prosił o przyzwolenie. Zamrugała powiekami, uśmiechając się. Obydwoje chcieli poczuć się niczym w niebie… Wkrótce ich ciała odnalazły wspólny rytm. Rozkoszowała się jego dotykiem, jego obecnością, jego delikatnością.

- Claudio, boli… - zacisnęła powieki, a jej twarz przeszył grymas bólu.

     Nie czekając nawet na jego reakcję, odepchnęła go od siebie i zniknęła za drzwiami łazienki, przekręcając klucz w zamku. Osunęła się po ścianie, z przerażeniem stwierdzając, że doznała krwawienia. Krwisto czerwonego krwawienia, bardzo niepokojącego. Zastanawiała się, co mogło być tego powodem. Przecież zawsze, gdy tylko kochali się był taki czuły, taki delikatny… A może to z nią było coś nie tak? Już od jakiegoś czasu odczuwała bóle w podbrzuszu, także po stosunku, jednak wmawiała sobie, że to tylko efekt zachłanności i pożądania z obydwu stron. Sięgnęła po ręcznik, owijając się nim. Cofnęła się pamięcią wstecz o kilka miesięcy. Czyżby o czymś zapomniała, coś zlekceważyła? Bywały sytuacje, kiedy po prysznicu bądź w przerwie między kolejną miesiączką, pojawiały się u niej nietypowe krwawienia. Jednakże nie miała pojęcia, co mogłoby być przyczyną tych wszystkich objawów. Nie podejrzewała niczego.

***

- Pani Licavoli… Nie wiem, jak mam przekazać pani tą wiadomość – zaczął mężczyzna w białym kitlu, a z mimiki jego twarzy można było wyczytać, że jest zakłopotany, jak i również zestresowany.

- Najlepiej prosto z mostu, panie doktorze – spojrzała na niego, nerwowo ściskając materiał sukienki.

- Przykro mi to mówić, ale ma pani raka szyjki macicy… Nowotwór jest w dość zaawansowanym stadium. Gdyby zgłosiła się pani chociaż 2-3 miesiące szybciej… Myślę, że w tedy mógłbym pani jakoś pomóc.

     Czuła, jak ogromna gula podchodzi jej do gardła. Spodziewała się wszystkiego, naprawdę wszystkiego, ale nie nowotworu. Nie tego.

- Ile… ile czasu mi zostało? – wydusiła z trudem.

- Od trzech do czterech miesięcy…

     Zerwała się z miejsca, wybiegając z gabinetu lekarza. Po jej policzkach pociekły łzy. Nadal nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała kilka minut wcześniej. Ma raka, jest umierająca, zostało jej raptem cztery miesiące życia. A co z zaplanowanym ślubem? Co z jej planami? Co z założeniem rodziny? Co z uszczęśliwieniem Claudio? Wszystko legło w gruzach, a marzenia o idealnym życiu prysły w jednej chwili, jak bańka mydlana.

~

- Claudio, co ty na to, abyśmy przyśpieszyli termin ślubu i wzięli go za miesiąc..? – spojrzała na narzeczonego, a jej podbródek zadrżał niebezpiecznie, w obawie przed jego reakcją.

- Możemy, jeśli tak bardzo ci na tym zależy. Ale dlaczego tak nagle? Coś się stało, hm? – usiadł obok, obejmując ją ramieniem.

- Mam raka szyjki macicy, zostało mi góra tery miesiące – rozpłakała się. – Tak bardzo chciałabym umrzeć jako twoja żona, ale zrozumiem, jeśli odejdziesz, bo masz prawo ułożyć sobie życie na nowo, już beze mnie…

- Gianna... – niemalże zaniemówił. – Dobrze, weźmy ślub, chociażby za tydzień. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie, rozumiesz? Kocham cię, jesteś miłością mojego życia – przytulił ją do siebie mocno.

- Kocham cię, Claudio – zaszlochała, ukrywając twarz w jego ramionach.

     Wiedziała, że nikt nie jest już w stanie jej pomóc, dlatego chciała jak najlepiej wykorzystać czas, który jej pozostał.

***

      Pomimo tego, iż utrzymywała sporadyczne kontakty z rodzicami, a właściwie tylko z matką, o ile tak można było nazwać krótkie rozmowy telefoniczne, to nie wyobrażała sobie najważniejszego dnia w swoim życiu bez ich udziału. Pomimo zaciętości i zaborczości ojca, nadal go kochała.

***

     Nadszedł dzień, którego obydwoje tak długo wyczekiwali. Dzień ich ślubu. Dzień, kiedy złożą sobie przysięgę małżeńską. Żadne z nich nie spodziewało się tylko, ze nastąpi to w tak przykrych okolicznościach.

      Gianna wpatrywała się w swoje lustrzane odbicie. Dostrzegła w nim młodą kobietę w krótkiej, białej sukience, zaprojektowanej specjalnie na ten dzień, z lekko upiętymi włosami, delikatnym makijażem i uśmiechem na twarzy. Choroba nie zmięła jej tak bardzo, jakby mogło się wydawać. Nadal pozostawała tą samą, pogodną osobą, cieszącą się tym, co ma.

- Jesteś piękna, wiesz? – przymknęła powieki, wdychając zapach jego perfum, kiedy obejmował ją delikatnie w pasie.

- Nieustannie mi o tym przypominasz – rozkoszowała się jego dotykiem.

- I nie mam zamiaru przestawać – musnął jej ramię, przyglądając się uważnie jej odbiciu.

- Claudio, ja… - otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, lecz przerwało jej pukanie do drzwi, a po chwili w progu przystanęła jej matka.

- Dobrze, że was obydwoje, chciałabym z wami porozmawiać – uśmiechnęła się.

- Dobrze, a o co chodzi? – zaciekawiła się blondynka.

- Wy nie możecie wziąć tego ślubu, nie możecie tego zrobić – rzuciła nerwowo, wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt.

- Przepraszam, ale ten żart jest raczej nie na miejscu – zauważył Claudio. – Proszę nie zapominać, że to ślub cywilny.

- Dzieci, nie znacie całej prawdy…

- W takim razie oświeć nas mamo, byle szybko, bo zostało nam raptem półtorej godziny – odparła z deka zniecierpliwiona Gianna.

- Dokładnie dwadzieścia sześć lat temu, a dwa lata wcześniej, zanim poznałam twojego ojca, spotykałam się z pewnym mężczyzną przez około pół roku. Niespodziewanie zaszłam w ciążę. Miałam wtedy dziewiętnaście lat. Urodziłam chłopca. Nie chciałam tego dziecka, dlatego oddałam go na wychowanie ludziom, którzy sami nie mogli go mieć. Gianna, po twoich narodzinach zaczęły dręczyć mnie wyrzuty sumienia, że nawet nie zainteresowałam się własnym synem. Za wszelką cenę postanowiłam się dowiedzieć, co się z nim dzieje, jak się ma… I odnalazłam go. Tutaj, w Turynie – wyrzucała z siebie. – Od jego przybranych rodziców dowiedziałam się, że jest piłkarzem i nazywa się Claudio. Claudio Marchisio.

- O czym ty mówisz?!

- Skarbie, Claudio jest twoim przyrodnim bratem… - szepnęła ledwo słyszalnie.

- I mówisz o tym tak spokojnie?! Jak ty mogłaś zrobić mi coś takiego? Mi i Claudio. Tak nie postępuje prawdziwa matka, nie porzuca swojego dziecka na pastwę losu – spojrzała na nią z niedowierzaniem, opadając na łóżko. – Czy ty zdajesz sobie z tego sprawę?! Jesteśmy ze sobą od trzech lat, jesteśmy narzeczeństwem, kochamy się, współżyjemy ze sobą… Zniszczyłaś nasze życie w ciągu kilku minut – jej oczy zaszkliły się. – Wyjdź, proszę wyjdź, nie chcę cię znać, mamo.

- Ja… nie wiem, co powiedzieć – zająkał się piłkarz.

- I co teraz…? Co z tym wszystkim? – zacisnęła mocno powieki.

- W tej sytuacji musimy odwołać wszystko – ukucnął naprzeciw niej.

     Skinęła tylko twierdząco głową. Jego słowa docierały do niej jak przez mgłę…

***

- Claudio… - resztkami sił wymusiła uśmiech, ściskając jego dłoń. – Nie wiem, jakim jesteś bratem, ale byłeś wspaniałym narzeczonym, z którym spędziłam cudowne trzy i pół roku.

- Giannna – jego oczy momentalnie zaszły łzami.

- Proszę cię tylko, żebyś o mnie nigdy nie zapomniał. Zachowaj dla mnie choć odrobinę miejsca w swoim sercu, tylko tyle. I ułóż sobie życie na nowo, bo zasługujesz na to.

- Nie zostawiaj mnie, nie teraz… - rozpaczliwie ścisnął jej dłoń.

     Powoli przymykała powieki, a gdzieś w tle słychać było przeraźliwy pisk szpitalnej aparatury. Jej głowa bezwładnie przechyliła się na bok i opadła na poduszkę. W sali nagle zrobiło się tłoczno i głośno.

- Proszę zanotować… Pacjentka zmarła dnia 22 grudnia 2012 roku, o godzinie 11.40 – odezwał się lekarz. Tylko tyle zdołał zrozumieć.

     Zmarła… Tak właściwie, kim dla niego była? Narzeczoną, niedoszłą żoną. Nie. Zmarła jego przyrodnia siostra, którą zamierzał poślubić. Jednego był pewien – zmarła kobieta jego życia. Wiedział, że nigdy nie będzie w stanie obdarzyć tak wyjątkowym uczuciem żadnej kobiety, prócz swojej ukochanej Gianny. Pragnął tylko uszanować jej wolę i spróbować ułożyć sobie życie na nowo, już bez niej. 

______________________________________

Pomysł na tą historię zrodził się dość spontanicznie. Drugi jednopart i drugie nieszczęśliwe zakończenie. ^^

Kto następny, może jakieś propozycje z Waszej strony...? :D

Pozdrawiam ;-*